One po prostu czują się ze sobą dobrze, w swoim towarzystwie nie muszą nikogo grać czy udawać. I właśnie to najbardziej zwróciło moją uwagę, gdy oglądałam ten film. W scenach, gdy Lena i Madeleine są razem, obie są niesamowicie naturalne, szczere; każde słowo czy najmniejszy nawet gest wydają się takie... niewymuszone i płynące gdzieś tam z głębi serca. Gdy pokazane są w towarzystwie swoich mężów, to wyczuwam grę - próby wybadania co powinno się w danym momencie powiedzieć czy zrobić, żeby było dobrze.

Oglądamy tu historię opowiedzianą z perspektywy dziecka, historię sprzed wielu lat, i z całym bagażem późniejszych relacji między bohaterkami, w którym to klimacie dorastała Diane Kurys.
Mnie się bardzo podobało, że ten film nikogo nie próbuje oceniać, ani na minus, ani na plus. A przez to, że opowiada to mały, "naoczny" świadek tamtych wydarzeń obraz jest jakby miejscami podkolorowany (relacja córki z ojcem), a miejscami rozmazany, nieostry (relacja matki z Madeleine). Z pewnością obie panie oszukiwały i zdradzały swoich mężów, więc nie sposób było nie dostrzec tego fałszu i gry.
Piszesz o szczerych słowach i gestach w stosunkach między bohaterkami. Może jednak nie do końca Madeleine uwierzyła w szczerość słów Leny skoro dotknęła ją "choroba"? Ale oczywiście to, co później zrobiła Lena było już jednoznaczne. Istniała dla niej tylko Madeleine.

Były dla siebie stworzone, tak jak "siostrzane dusze". Nie musiały się zbytnio wysilać, żeby to odkryć. Nie musiały nawet o tym mówić. Nie musiały o siebie zabiegać. Mogły sobie powiedzieć dosłownie wszystko i tak też czyniły. To właśnie było naturalne. I w końcu... wiedziały, że muszą w swoim życiu dokonać zmian, żeby być zawsze blisko siebie.
Dla mnie trochę trudne w odbiorze było jednak takie beznamiętne (w tej wyjątkowej relacji niezbyt naturalne) odnoszenie się do siebie w gestach (np. wspólna scena na łóżku). No i w moim wypadku nie sposób nie doszukać się w tym odbiorze związku z grą Isabelle Huppert. Nie pamiętam, żebym widziała ją w innej roli, niż "zimnej" kobiety. Nie przepadam za takimi jednoznacznymi, kobiecymi charakterami. A jednak klimat tego obrazu bardzo mi odpowiada.

W kontekście całego filmu, ale nie tylko za sprawą zakończenia, moją uwagę zwróciło bardzo wyraźne odczucie dziecięcej tęsknoty za ojcem. I pomimo tego, że Diane Kurys nakręciła go wkrótce po śmierci partnerki swojej matki, to myślę, że jej stosunek do obu pań nie był w nim tak ciepły, jak właśnie do ojca.

Dzieci rzeczywiście mają tendencję do wypełniania luk pamięciowych tym, co chciałyby, aby miało miejsce i z racji tego, że o pewnych sprawach nie mają jeszcze pojęcia - inaczej postrzegają i pojmują otaczający je świat i relacje pomiędzy ludźmi. Niemniej, to film fabularny, a nie dokumentalny. Może nawet dobrze, że wiele kwestii pozostało niejasnych i otwartych, bo dzięki temu, każdy może wypełnić je własnymi emocjami, uczuciami, przemyśleniami - nie został nam (widzom) narzucony określony sposób interpretacji.

BTW, Huppert nie gra tylko zimnych kobiet! ;)

Domyślam się że nie gra tylko takich, w końcu dość wiele już zagrała ról :)

Ja lubię różne obrazy, nawet jak nie przepadam za bohaterami i nawet jeśli kuleje fabuła czy gra aktorska, albo coś mnie wręcz irytuje :) Kiedyś mogłam napisać, że nienawidzę jedynie horrorów i filmów o przemocy z udziałem dzieci. Dziś nie umiem się jednoznacznie wypowiedzieć. Różnorodność jest tym co mnie często mile zaskakuje.

Oczywiście, że taki właśnie "zawoalowany obraz" jest ciekawszy, wrażenia własne są zawsze na pierwszym planie.

Film jest dobry , ale brakowało mi dosłownie kilku scen czułości , wtedy ten obraz byłby dla mnie kompletny. Oczywiście córka tak przedstawiła matkę , ale pozbyła w ten sposób główne bohaterki emocji , namiętności. Szkoda bo miałem ciągły niedosyt w czasie oglądania. Mąż przedstawiony jako osoba mocno wybuchowa , emocjonalna , a one dla kontrastu jak zimne " flądry." Ten film bym określił jako jeden z bardziej zimnych filmów o miłości , to na drugim biegunie bym postawił film " Bilitis " gdzie główną cechą filmu jest subtelność.

Przychylam się po części i rozumiem, ale...

Dla mnie "Bilitis", to jedynie nieśmiertelny Francis Lai. Chyba nigdy nie pokusiłabym się o porównanie tych dwóch filmów w kategoriach biegunów emocjonalnych. Paradoksalnie chłód "Od pierwszego..." jest dla mnie jego zaletą, natomiast "Bilitis" to taki "kicz prodżekt" lat 70tych :) Na niedosyty w różnych filmach cierpimy niestety wszyscy.
Jeśli już szukałabym na siłę porównań typu wizualna, subtelna namiętność - chłód, to prędzej zamieniłabym "Bilitis" na inny kicz -"Gdyby don Juan był kobietą", o wiele więcej namiętności i subtelności w nim widziałam, i widzę nadal. "Bilitis" się mocniej przykurzył i mimo wszystko mnie już śmieszy.

Kiedy oglądałam "Od pierwszego wejrzenia" budził on moje skojarzenia z "Un amour de femme". Choć to inna historia, ale także jest powolne tempo, specyficzny - raczej chłodny - klimat, temperamentny mąż etc...tylko to nie ta półka aktorska (co kompletnie nie przeszkadza mi wracać do "Un amour..." z niekłamaną przyjemnością). I jest oczywiście subtelniej, śmielej...